หมวดหลักเรื่องเล่าจากนายแทม

ขนาดของความสุขไม่ได้ใหญ่โตเกินกว่า ขนาดของหัวใจเรา

โลกไม่ได้กว้าง และชีวิตก็ไม่ได้มีภาระอะไรมากไปกว่า .. การรักษาพื้นที่สวนหย่อมในใจของเราให้สะอาด สวยงาม

บางครั้งเสียง มีเป้าหมายแค่ .. ขอให้เรามีตัวตน

ผมเป็นคนอ่อนไหวกับเรื่องนี้ ท่ามกลางผู้คนเป็นร้อยในตลาดนัด น้ำตาผมเอ่อ แทบจะไหลออกจากตา ผมเดินจากชายตาบอดมาได้สองสามก้าว แล้วโลกรอบตัวผมก็เหมือนหยุดไปชั่วขณะ ความคิดของผมอีกคน .. ก็ไหลพรั่งพรู

กำลังใจ บางครั้งก็ได้จากการพิจารณาชีวิตคนอื่น

หากวันนั้น รถเข็นพี่เขาไม่เสีย เขาก็จะไม่เดินขึ้นสะพาน หากกระป๋องเบียร์ไม่วางตรงนั้น ให้พี่เขาเตะกระเด็นมาโดนผม หากวันนั้น หลอดไฟบนสะพานขาดมืด หากวันนั้น พี่เขาไม่หยุด ที่จะถามผมว่า 'น้องมาทำอะไรตรงนี้ สบายดีหรือเปล่า' ก็จะไม่มี ผมถึงวันนี้

การพูดนั้นสำคัญ แต่การฟังนั้นสำคัญกว่า

การพยายามพูดแต่สิ่งที่ดี แต่ไม่จริง หรือ จริงแต่ไม่หมด มันจะกลับมาทำร้ายเรา ในระยะแรกด้วยความอึดอัด และระยะสุดท้าย ในฐานะคำว่า "คนไม่จริงใจ" ได้

มรสุมชีวิตที่พัดและยังไม่ผ่าน

ในช่วงเวลาที่พอมีหวังนั้น ผมออกแรงวิ่งไล่ตามแสงที่ริบหรี่นั้นเต็มที่ แต่ยังไม่ทันจะวิ่งไปให้ได้ถึงปลายทาง แสงนั้น .. ก็ดับหายไป

ทุกอย่างที่เกิดขึ้น .. ดีเสมอ

ความจริงทุกอย่างสอนธรรมะให้แก่เราได้ตลอดเวลา อยู่ที่ว่าเราจะมองเห็นหรือไม่ ถ้ามองเห็นก็เป็นธรรม เมื่อเห็นธรรมแล้วก็จะเกิดความไม่ประมาท มีการเตรียมตัวเตรียมใจให้ถูกต้อง

ไม่ได้บอกว่า ลาก่อน แต่จะบอกว่า แล้วเราจะพบกันใหม่

เมื่อเราสูญเสีย เราต้องหาคนผิด หรือ อะไรสักสิ่งที่ผิด เพื่อจะกล่าวโทษ คือ มันต้องมีอะไรที่ผิดแน่ ๆ แต่แล้วไง ความผิดพลาด ตราบเท่าที่ยังมีมนุษย์อยู่บนโลก โอกาสที่อะไรจะเกิดขึ้นก็มีทั้งนั้น แม้จะแก้ไข และ ป้องกันยังไงก็ตาม

งานที่ทำเพื่อเงิน มันจะมีความหมายกับชีวิตสักเท่าไหร่กัน

มันไม่ผิดหรอกที่คุณเลือกเป็นมนุษย์เงินเดือน ถ้าเป็นแล้วมีความสุข จงเป็นต่อไป ถ้าเรารู้เท่าทัน งาน กับ อาชีพ นั้นไม่เหมือนกัน อาชีพ .. ทำเพราะมีความสุขใจที่ได้ทำงาน แต่ งานนั้นทำเพื่อเงิน เงิน และ เงิน

สิบปีของคนเราจะมีกี่ครั้ง

ถ้าคุณมีความฝัน แล้ววันนี้คุณได้ทำตามความฝันของคุณหรือยัง หรือ คุณหยุดความฝันเอาไว้ เพราะกลัวว่าจะไปไม่รอด หรือ ที่จริงคุณกำลังแค่อยู่เพื่อรอทางตันจากทางที่คุณเลือกเดินอยู่ ลองถามตัวเองดูครับ

ถ้าโลกนี้ไม่มี smartphone เราคงมีเวลาให้หัวใจมากกว่านี้

เราอยู่ร่วมกันมากขึ้นในสังคมใหญ่ แต่เรากลับเหงามากขึ้นทุกวัน เราใกล้กันกันมากขึ้น แต่ไม่มีทีท่าว่า เราจะคุยหรือสบตากัน นอกจากก้มหน้าลงบนจอมือถือ ยิ้ม หัวเราะ หรือ เคร่งเครียด โดยไม่สนใจสิ่งรอบตัว

การเดินทางของผมจะสิ้นสุดลงในปีนี้ 2014 หรือ ผมจะได้ไปต่อในปีหน้า 2015

การเดินทางของผมจะยาวนานอีกสักแค่ไหน มันไม่สำคัญเท่ากับว่า .. วันนี้ผมยอมรับว่า ผมป่วยและผมกำลังจะตาย การยอมรับและเผชิญหน้ากับความจริงนี้ สอนให้ผมละวาง ความกระหายที่จะรักษาชีวิต วิ่งไล่ขวิดทุกทางออกเพียงเพื่อจะมีลมหายใจต่อ จนลืมไปว่าเวลา เป็นเพียงสิ่ง

14 สิ่งที่สุดในชีวิต

ของขวัญที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตเรา คือ การให้อภัยและความเมตตา
ข้อบกพร่องที่ใหญ่หลวงที่สุดในชีวิตเรา คือ การมองโลกในแง่ร้ายและไร้เหตุผล
สิ่งที่ทำให้อิ่มอกอิ่มใจมากที่สุด คือ การให้ทาน

ไม่มีอะไรที่อยู่กับเราตลอดชีวิต ทุกอย่างมันก็รอเวลาจากเราไปทั้งนั้น

ถ้าสิ่งที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะเกิดขึ้น มันก็เกิดขึ้นและได้สร้างความบอบช้ำจนทำให้เราต้องจมอยู่กับความทุกข์ เรากำลังก้าวสู่ "ชีวิตที่เป็นจริง " แล้วหล่ะ

เหนื่อยกันบ้างไหมครับ .. ที่รัก

ผมมีเวลาเหลืออีกมาก ระหว่างทางก่อนสิ้นสุดชีวิต
ผมได้เห็น ได้สัมผัส ความเป็นจริงของชีวิต
มันธรรมดาและเรียบง่าย ..
ไม่มีอะไรมาก แต่ก็มีความสุขอย่างเหลือล้น

เพราะ ชีวิตคนเรามีแค่ 21,900 วัน [อ่านแล้วกำลังใจพุ่งปรี้ดทันที เก็บน้ำตาด้วย]

และ ในเมื่อเราไม่รู้ว่าเมื่อไหร่...มาเตรียมการรอรับวาระสุดท้ายของเราดีกว่า เอาแบบว่าถ้าตาย วันพรุ่งนี้ก็จะได้นอนตาหลับ เกิดโชคดีไม่ตายขึ้นมาเราก็จะได้กำไรในการอยู่ต่อเพื่อทำสิ่งดีที่ยังค้างคา